خوانش سیاسی شاهنامه فردوسی با تأکید بر اندیشه سیاسی ایرانشهری

اندیشه سیاسی ایرانشهری، سامانه ای منسجم از تفکّر ایرانی برای اداره گیتی است. ایرنیان با برخورداری از چنین اندیشه منظمی توانسته?در طول تاریخ، با اقتدار، ضمن اداره مطلوب ایرانشهر، بر گستره گیتی مسلط شود. بختیاری این اندیشه به سبب پیوستگی بن مایه های آن به درگاه یزدان پاک و بهره مندی از فرّه ایزدی است که به توأمانی دین و سیاست و فرهمندی حاکمیت می انجامد. شعار بنیادی پادشاهان، دادگری مبتنی بر خرد سیاسی است. راستی، دین داری، دادگری، خردورزی، توجه به دانش، وفای به پیمان، از مولفه های برجسته این اندیشه سیاسی است. حکیم ابوالقاسم فردوسی،شاعر حماسه سرای قرن چهارم هجری است که شعر خود را در خدمت اندیشه سیاسی ایرانشهری به کار گرفته است. منظومه حماسی حکیم توس،محملی راستین برای این اندیشه فرهمند است. اندیشه ای برگرفته از دین با محوریّت خرد سیاسی برای اداره دادگرانه گیتی. با اندکی تأمّل می توان اهداف این خردنامه سیاسی ایرانشهری را چنین بیان کرد: - احیا و بازتولید اندیشه سیاسی ایرانشهری برای حفظ اقتدار وحدت ملی - ارائه الگوی شاهی آرمانی برای اداره ایرانی آباد، آزاد و سرشار از امنیت و آسایش - توجه به فضیلت های اخلاقی در ارائه الگوی پهلوان ایرانی - نمایش برتری تقدیر ایزدی بر تدبیر بشری - نشان دادن ناپایداری قدرت های حاکم بر گیتی با نیت تشویق فرمانروایان به دادگری کلید واژه: شاهنامه فردوسی، اندیشه سیاسی ایران شهری، فرّ? ایزدی، توأمانی دین و سیاست، خرد و دانش?دادگری